ஆர்கனான் மணிமொழி-7

§ 7

Now, as in a disease, from which no manifest exciting or maintaining cause (causa occasional is) has to be removed*, we can perceive nothing but the morbid symptoms, it must (regard being had to the possibility of a miasm, and attention paid to the accessory circumstances, § 5) be the symptoms alone by which the disease demands and points to the remedy suited to relieve it - and, moreover, the totality of these its symptoms, of this outwardly reflected picture of the internal essence of the disease, that is, of the affection of the vital force, must be the principal, or the sole means, whereby the disease can make known what remedy it requires - the only thing that can determine the choice of the most appropriate remedy - and thus, in a word, the totality** of the symptoms must be the principal, indeed the only thing the physician has to take note of in every case of disease and to remove by means of his art, in order that it shall be cured and transformed into health.

* It is not necessary to say that every intelligent physician would first remove this where it exists; the indisposition thereupon generally ceases spontaneously. He will remove from the room strong-smelling flowers, which have a tendency to cause syncope and hysterical sufferings; extract from the cornea the foreign body that excites inflammation of the eye; loosen the over-tight bandage on a wounded limb that threatens to cause mortification, and apply a more suitable one; lay bare and put ligature on the wounded artery that produces fainting; Endeavour to promote the expulsion by vomiting of belladonna berries etc., that may have been swallowed; extract foreign substances that may have got into the orifices of the body (the nose, gullet, ears, urethra, rectum, vagina); crush the vesicle calculus; open the imperforate anus of the newborn infant, etc.

** In all times, the old school physicians, not knowing how else to give relief, have sought to combat and if possible to suppress by medicines, here and there, a single symptom from among a number in diseases - a one-sided procedure, which, under the name of symptomatic treatment, has justly excited universal contempt, because by it, not only was nothing gained, but much harm was inflicted. A single one of the symptoms present is no more the disease itself than a foot is the man himself. This procedure was so much the more reprehensible, that such a single symptom was only treated by an antagonistic remedy (therefore only in an enantiopathic and palliative manner), whereby, after a slight alleviation, it was subsequently only rendered all the worse.

உடனே, ஒரு நோய் ஏற்படுகிறது, அதைத் தூண்டக்காரணம் எதுவும் இல்லை அல்லது அதை நீடிக்கச் செய்யும் காரணமும் இல்லை ஆனாலும் அவற்றை நீக்க வேண்டும்-3. அப்பொழுது கண்ணுக்குத் தெரியாத நோயுற்ற அறிகுறிகளைத் தவிர வேறு எதையும் நாம் உணர முடியாது, ( நோய்மூலக்கூறு இருப்பதற்கான  சாத்தியம் மற்றும் துணை சூழ்நிலைகளுக்கு  ஏதாவது  வாய்ப்புகள் இருந்தால் அவற்றையும் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும், § 5), இந்த நிலைமையில் அந்த நோயை நீக்கும்  மிகச் சரியான மருந்தைத் தேர்தெடுக்க  உதவுவது, உள் உறுப்புகளில் ஏற்படும் நோயின் சாராம்சத்தை அதாவது உயிர்ப்புசக்தி பாதிப்பை ( Vital  Force = உயிர்ப்புசக்தி அல்லது உயிராற்றல் ), புற உறுப்புகளில் வெளிப்படும் ஒட்டுமொத்தக் குறிகள்  ( Totality  of symptoms )-4 தான். மருத்துவர், தன் நலமாக்கும் கலை நுட்பத்தால் ஒவ்வொரு நோயிலும் உள்ள இந்த ஒட்டுமொத்தக் குறிகளையும் கவனத்திற்க் கொண்டே  மருந்து தேர்ந்தெடுத்துக் கொடுத்து நோய்த் தன்மையை நீக்கி துயரரை நலத்திற்கு கொண்டு வர வேண்டும்.    

*ஒவ்வொரு அறிவாளியான மருத்துவரும், தூண்டுதல் அல்லது அப்போது நிலவி வரும் காரணங்களை, அது இருக்குமிடத்தை அறிந்து நீக்கினால் துயர் தானாக நீங்கும் என்பதை சொல்ல வேண்டிய அவசியமல்லை. அத்தகைய மருத்துவர் , மனபிறழ்ச்சி மற்றும் மயக்கம் ஏற்படும் தன்மையைத் தோற்றுவிக்கும் அதிக மணம் பொருந்திய மலர்களை நோயாளியின் அறையிலிருந்து நீக்கிவிடுவார். அதேபோல் கண்ணில் விழுகின்ற தூசி, அழற்சியை ஏற்படுத்தும் என்பதால் அதனை உடனே அகற்றிவிடுவது, காயமுற்ற உறுப்பின் மீது இறுக்கமாகக் கட்டப்பட்டிருக்கும் கட்டுகளைத் தளர்த்தி வேறு பொருத்தமான சிகிச்சை அளிப்பது-ஏனெனில் இருக்கமான் கட்டு செல்களைச் சாகடித்து  விடும். இரத்தத் தமனி துண்டிக்கப் பட்டபோது அதனைக் கட்டுக்கட்டி சீர் செய்து மயக்கம் வராமல் தடுப்பது. நச்சுப்பொருட்களை  ( Belladonna  Berries -போன்ற )   உண்டவர்களை வாந்தி எடுக்கசெய்வது , உடலில் உள்ள திறந்த துளைகள் வழியாக உள்ளுக்குள் சென்று விட்ட அந்நியப் பொருட்களை வெளியேற்றுவது , வீங்கிப் புடைத்துவிட்ட நரம்புகளை நசுக்கி விடுவது, ஆசன வாயில் துவாரம் இல்லாமல் பிறக்கும் குழந்தைகளுக்கு துவாரம் ஏற்படுத்திக் கொடுப்பது போன்ற கண்ணுக்குப் புலப்படும் தொல்லைகளையும் ஒரு புத்திசாலியான மருத்துவர் சரி செய்துவிடுவார். 

பழைய மருத்துவப் பள்ளியைச் சேர்ந்த மருத்துவர்களுக்கு (அலோபதியர்கள் ) நோயை  எவ்வாறு குணப்படுத்துவது  என்று எந்தக் காலத்திலும்  தெரியாது. இவர்கள் " குறிகளின் அடிப்படை"யில் தான் நாங்கள் மருத்துவம் செய்கிறோம் என்று சொல்லிக் கொண்டு இங்கொன்றும் அங்கொன்றுமாய் தெரியும் ஒற்றைக் குறிகளுக்கு ஒரு தலைப் பட்சமாக மருந்து கொடுத்து நோயை உள்ளமுக்கி விடுகிறார்கள். இதனால் அவர்களுக்கு எந்த இலாபமும் இல்லை. மாறாகத் துயரருக்குத் தான் அதிக தீங்கு செய்கிறார்கள். ஒற்றைக் குறிக்கு தரப்படும் மருந்து எதிரும் புதிருமானது. இவ்வாறு ஒற்றைக் குறியை மட்டும் கருத்தில் கொண்டு மருந்து தேர்வு செய்து கொடுப்பது " ஒற்றைக் கால் மட்டுமே உள்ள மனிதனை முழுமனிதன் என்று கூறுவது போன்றதாகும்." எனவே,  இத்தகைய சிகிச்சைமுறை துயரரை மட்டுப் படுத்தும் வகையில் மட்டுமே செயல்படும். தொடக்கத்தில் நலமாவது போல் தோன்றினாலும் பின்னர் மீண்டும்  மோசமான நிலையை ஏற்படுத்தும்.